Weer thuis - the Livingstone edition

Ik heb nu een paar nachtjes bij geslapen en rare dingen gaan je opvallen als je zo lang bent weggeweest. Voornamelijk het feit dat ik me bedacht dat ik werkelijk 4 weken lang geen moment stilte heb gehoord. Hier in Lottum is het zo enorm stil, heel vreemd. Maar nu na een paar dagen ben ik daar ook weer aan gewend. Dus nu ik weer wat bij ben ga ik jullie even vertellen over mijn laatste weekje in Zambia: Livingstone.

Aankomst in Livingstone was natuurlijk al prachtig. We liepen naar ons hostel, the Fawlty Towers (echte aanrader) en daar hadden we zomaar een douche.. en een WC.. Met een schoonmaakrooster. Het leven was meteen een stukje zonniger na deze ontdekkingen in Livingstone. Kim kookte ook nog lekker voor ons. We konden (als we daar zin in hadden) naar de Olympische Spelen gaan kijken in de gezamenlijke ruimte. Het leven was prachtig. De dag erna gingen we naar de Victoria Falls, de grootste toeristische attractie van Zambia. En het was mooi :). We zijn naar boven geklommen op de Victoria Falls en hebben daar op het randje gegeten en gezwommen. Het was erg cool, maar ook erg pijnlijk voor de voetjes, want met schoenen de Zambezi oversteken was niet echt een optie.

Helemaal uitgeput van dit avontuur (waar ik ondertussen ook nog bijna mijn camera verloor aan een aap die besloot dat hij ook graag foto's wilde maken) besloten we krokodillenspareribs te gaan eten. Lekker, al was het sausje wel erg pittig en was de honger na een half bord wel weg. De botten van krokodillen zijn trouwens erg grappig. Ze zijn namelijke flexibel en je kon ze zo uit het vlees trekken, zodat je niet hoefde te knagen (wat eigenlijk ook wel weer een beetje zonde was). Toen we thuis kwamen was het wel weer tijd op een dutje te gaan doen want de dag daarna zouden we om half 8 vertrekken op safari en, om half 8 in Zambia is het KOUD!! We zaten in een open jeep, onder een deken.. Heel veel kou te lijden. Maar we hebben wel olifanten gezien, nijlpaarden, buffalo's, giraffen, vreemde vogels, een soort zwijnen en dan ben ik vast nog wel iets vergeten. Helaas zaten er in dit park geen katachtige (dus geen leeuwen, tijgers, panters o.i.d.). Toen we terug kwamen in ons hotel begon het een beetje op te warmen. We hebben nog lekker een paar uur met onze benen in het zwembad (met ijswater ;)) gezeten en een boekje gelezen. Om 3 uur vertrokken we voor de Sunset Cruise. Over de Zambezi op een boot de zonsondergang tegemoet. Dat klinkt natuurlijk enorm romantisch, maar aangezien de drank gratis was, was het niet meer heel erg romantisch, maar wel enorm gezellig. De zonsondergang was trouwens niet heel bijzonder.. Toen we terug waren in het hostel hebben we nog een hele tijd gepraat met een groep Noord-Ieren, die via één of andere kerk naar Zambia waren gekomen. Ze waren wel erg gezellig en toen was het al weer snel bedtijd.

Vrijdag gingen we naar de souvenirmarkt. Afdingen. Onze tassen zaten volgepropt met handdoeken, dekens, tape, gratis hoofdtelefoontjes enz, want op deze markt kon je fikse korting krijgen als je er een oude handdoek of deken bij stopte. Het was een erg leuke markt, maar helaas was mijn buik die dag niet helemaal gelukkig, dus toen we moe en voldaan terug kwamen in het hostel heb ik de rest van de dag en nacht geslapen. Zaterdagochtend weer op, nog steeds niet helemaal 100% lekker, maar naar het busstation om de jongens (Idzard en Caspar) uit te zwaaien en kaartjes te kopen voor onze eigen terugreis naar Lusaka de volgende dag, business class dit keer, want dat kun je voor 4 euro natuurlijk niet laten. De rest van de dag hebben we een beetje rondgeslenterd. De supermarkt, nog wat souvenir winkeltjes, en natuurlijk weer fijn op het randje van het zwembad gezeten. Toen de zon onderging, vond ik dat ik niet de volgende dag kon vertrekken zonder gezwommen te hebben, dus hebben Kim, Marc en ik ons nog even in het water gewaagd, heeeeel even want het water was echt ijskoud. Snel warm gedoucht en gekookt. Improvisatie koken, want alles moest op. Bij deze kan ik jullie mededelen dat soep, die je iets langer laat inkoken, prima kan fungeren als een sausje voor over de rijst/macaroni. Helaas kon mijn maag nog geen voedsel verdragen, en nog meer helaas kwam ik daar pas achter nádat ik het gegeten had. Dus maar weer naar bed, zodat ik hopelijk de volgende dag in de bus wat beter eraan zou zijn.

De business class bus was prima. Lekker beenruimte en een klein tv-schermpje in de stoel voor je, waar je uit een aantal zenders kon kiezen. Het beste was trouwens nog wel dat we in 5.5 uur in Lusaka waren, in plaats van de 7 van de heen weg. In Lusaka hebben we ons daarna door een horde taxichauffeurs heen geslagen en zijn naar het hostel gelopen waar Kim, Mirjam, Idzard en Caspar eerder al een keer gezeten hadden. Het hostel was prima, maar helaas niet vergelijkbaar met Fawlty Towers. We moesten ons daar nog twee dagen vermaken. Dus maandag hebben we fijn door het (westerse) winkelcentrum gelopen en Kim heeft zich nog een paar prachtige jurkjes gepast. We hebben boodschappen gedaan bij de Food Lovers Market (geniale winkel). Veel te duur natuurlijk, maar wel heerlijk vers allemaal. Maandagavond zijn we met zijn vieren op bezoek geweest bij Rachel om nog een laatste keer afscheid te nemen. Helaas waren Natsai en Tendai bij Tendai's moeder en konden we hen niet meer zien.

Na nog een nachtje slapen brak onze laatste dag aan. De hele dag een beetje gelezen, milkshakes gedronken, lekker geluncht met de wraps van de food lovers market. Pizza gegeten op Terrific Tuesday (dat is twee voor de prijs van één, kwamen we achter na een kwartier vragen stellen aan de man achter de balie). Om 9 uur kwam Paul ons ophalen om ons naar het vliegveld te brengen, waar we om 23.50 zouden opstijgen richting Amsterdam. Na nog een hoop gedoe bij de immigratiedienst (dit verhaal is te lang voor in deze blog), waardoor Mirjam en Kim bijna te laat waren voor het vliegtuig zaten we toch allemaal veilig in het vliegtuig naar Amsterdam. Helaas kan ik niet zo goed slapen in het vliegtuig, maar al dommelend ben ik de vlucht goed tegengekomen en het eten was (zoals altijd bij KLM) weer prima.

In Amsterdam nog een korte overstap naar Düsseldorf (verwachte vliegtijd: 30 min.) en op tijd geland op Düsseldorf. Helaas was het lot ons nog steeds niet heel goedgezind. Mirjams backpack kwam helaas niet aan in Düsseldorf. Gelukkig stond hij in Amsterdam en niet in Lusaka. De volgende dag zouden ze hem netjes bij Mirjam komen afleveren, dus dat viel mee. Eindelijk konden we allemaal naar huis.

Dat was dus mijn reis naar Zambia. Het was erg zwaar, maar ook erg leuk. Ik betwijfel of ik nog ooit bij een familie in Zambia wil wonen voor een paar weken, maar ik had het niet willen missen.

Nu heb ik jullie nog een paar statistieken beloofd dus bij deze:
- Busritjes in een te kleine bus: Stuk of 25
- Opmerkingen over mijn kont (die schijnt nogal Afrikaans te zijn): Ontelbaar
- Huwelijksaanzoeken: 4
- Om ons gevochten door busmensen: 3
- Vies Afrikaans bier gedronken: 1 (met veel suiker)
- Ziek geweest: 3 (en ik dacht er na één keer wel vanaf te zijn)
- Echt vies gegeten: 2 (oats, en een boterham met jam die duidelijk niet meer goed was)
- Uren slaap per dag: 9 (en nog steeds moe)
- Aantal keer nshima: VAAK!
- Aantal keren 'gedoucht': Nog lang niet vaak genoeg ;)
- Vanaf thuiskomst; aantal keren dankbaar geweest dat ik in Nederland woon: Ontelbaar!

Bedankt voor het volgen van mijn reisverslagen, dit gaat de laatste zijn van mijn reis naar Zambia! Als ik ooit weer eens besluit een bijzondere reis te gaan maken, laat ik het jullie natuurlijk weten!